wtorek, 9 lipca 2013

Like a gun in hand 7

Wszyscy o mnie zapomnieli? ;____; Oprócz tych bardzo motywujących komentarzy (których jest tylko 4 '_____') , za które bardzo dziękuję... Jakoś nie mam motywacji. Ale tutaj (w tym poście) postanowiłam nieco ograniczyć napisy i wpleść trochę dialogów i trochę akcji, ale dopiero się uczę, więc proszę o wyrozumiałość xD Do następnego! <3

Rozdział dla  Dragonisse

_________________________________________________

[Gerard]


      - Frank... Frank. - niemal wrzasnąłem, zdzierając sobie przy wykonywaniu tej czynności gardło, a jednocześnie wkładając w wysoki głos odrobinę powagi oraz dodatkowe kilka stopni w tonacji, tak, aby brunet dokładnie usłyszał przez rzęsistą ścianę prawie dźwiękoszczelnego deszczu, co chcę mu przekazać. Tonem spanikowanej kobiety zacząłem panicznie, systematycznie powtarzać bez ustanku to samo imię, gdy zobaczyłem mojego własnego ucznia o dość słabych predyspozycjach do dalszej wędrówki przez niebezpieczne miasto. Wcześniej wspomniana osoba, nad wyraz ważna zarówno dla mnie jak i dla niejakiej antypatycznej w stosunku do ludzkich uczuć kobiety, powoli kroczyła pośród milionów kropel zimnej cieczy, przeszywających ciało na wylot. Wprost z góry pędziły one z niesamowitą szybkością, dzięki czemu nawet te nieznaczne uderzenie jednej z nich o skórę wywoływało ogromny grymas na twarzy. Jednak on wciąż szedł naprzód, nie przejmując czymś tak błahym jak wielka ulewa, ani tym, że w każdym momencie może złapać jakieś poważne przeziębienie, bądź, co gorsza, zapalenie płuc. Zapewne cienka, choć bawełniana, czarna bluza bez jakichkolwiek wzorów, czy innych bezużytecznych bazgrołów z łatwością przepuszczała chłodny, jesienny wiatr, nadciągający z północy, który przy każdym silnym podmuchu strącał małe listki z pobliskich drzew, albo porywał nakrycia głowy ludziom nie obawiających się przyszłej, przerażającej burzy, jacy wyszli na ulice Newark w trakcie istnego "urwania chmury". Niestety, z winy dość sporej odległości pomiędzy mną, a Frankiem oraz przedziwnych, mętnych oparów, unoszących dosłownie wszędzie, nie potrafiłem dostrzec wyraźnego zarysu jego jeszcze dziecięcej buźki. Długie, przemoknięte do suchej nitki włosy nastolatka co jakiś czas zasłaniały mi poniekąd cały widok na oczy, policzki, czy nos, przyklejając do cery wręcz kredowej barwy. Był kompletnie wykończony... strasznie słaby, niewiarygodnie zmęczony, aby móc wykonywać dalsze działa w jakimkolwiek celu i mogłem to powiedzieć nawet kiedy dzieliła nas jeszcze ogromna ilość metrów. Całkowicie bezbronny, wyczerpany nad wyraz stresującą sytuacją sprzed kilku minut usiłował wykonywać kolejne kroki na przesiąkniętej wodą nawierzchni, sporadycznie stając na moment, by opanować szalejące emocje oraz drżenie rąk. Praktycznie każda sekunda spędzona w tej ciemnej, nieprzyjaznej uliczce musiała być prawdziwą katorgą dla tego młodego chłopaka. Świadomość, że dookoła siebie ma wyłącznie dwie potężne ściany, śmieci oraz nikogo bliskiego z niemałą pewnością wyniszczała go od środka, podobnie jak to, że obecnie został zmuszony do przyjęcia na swoje barki ogromnego ciężaru. Jednak nie wszystko stanowiło smutną prawdę... Miał mnie, a ja z chęcią postaram się mu pomóc, by chociaż na moment zapomniał o szarej rzeczywistości i odpoczął, pozbywając wszelkich obaw dotyczących... Jozette.
      Ta kobieta istotnie była idealnym odzwierciedleniem najgorszego zła we współczesnym rzeczywistym świecie. Wzorem diabła z gorących podziemi próbowała przejąć władzę nad całym miasteczkiem, zaczynając od tych łatwiejszych celów, jakie stanowili właściciele mniejszych firm, bądź założyciele wysoko dochodowych spółek, zagrażających jej rozwiniętej i wciąż perfekcyjnie prowadzonej instytucji. Owijała swoim śliskim, niebezpiecznym ogonem wszytko, co uznała za większe zagrożenie, następnie zaciskając pętlę do czasu, w którym owe niewielkie organizację zaczęły z wolna upadać, czy bankrutować. Aczkolwiek celem nie było pokonanie potencjalnej konkurencji, ale doszczętne jej zniszczenie, więc brązowowłosa działała dalej pod wieloma maskami, nadal wyniszczając społeczność. Piękna, acz niezwykle przebiegła. Z pozoru miła, lecz znakomicie kryjąca prawdziwe, o wiele gorsze oblicze. Uprzejma, a jednak nie za bardzo kulturalna. Tyle sprzeczności kłębiło się w niej już od najmłodszych lat. Każdy miał wrażenie, że wręcz została urodzona po to, aby właśnie zająć miejsce ówczesnego zarządcy Newark i raz na zawsze pogrążyć mieszkańców w jednym, wielkim nieszczęściu. A ja dawniej postanowiłem okazać jej swoje współczucie i pomoc. To była najgorsza decyzja, jaką kiedykolwiek podjąłem, lecz teraz muszę płacić za zamierzchłe błędy.
      Z trochę bliższego dystansu chłopak wyglądał na naprawdę przerażonego, o czym doskonale świadczyła mimika jego nienaturalnie bladej twarzy, fioletowe, ciemne cienie pod tymi cudownymi oczami, lub różowe, miękkie usta, które uchylone w bardzo jednoznaczny sposób, szybko pobierające coraz to większe porcje powietrza, aktualnie wyrażały więcej, niż jakiekolwiek zbędne słowa... Na samo ich wspomnienie zupełnie nieświadomie przejechałem delikatnie językiem po wargach, nawilżając je lekko, gdyż od pewnego czasu wydawały się być nieco spierzchnięte. I w tym właśnie momencie, gdy przywołałem wspomnienia niedalekiej przeszłości, ich głośne echo pojawiło się tak niespodziewanie, jak nieproszony gość, atakując wszystkie komórki ciała.
      Ten dzień, kiedy Frank był tak blisko... trzymałem go w swoich ramionach, nie pozwalając na ucieczkę, na jaką raczej on sam nie miał większej ochoty. Smakując te pełne, malinowo-truskawkowe, małe usteczka, czułem, że mogę absolutnie wszystko. Pewność siebie, jaką już dawno temu zastąpiło jedynie zwątpienie powróciła z podwójną mocą, sprawiając, że uśmiech wiele dni gościł z powrotem na mojej niegdyś posępnej twarzy. Ciepło ciała bruneta przenikało przez grubą marynarkę oraz odświętną, gładką koszulę, ogrzewało nas oboje, dostarczając maksymalnie dużo ciepła, akurat tyle, ile było potrzeba, a nasze języki, toczące między sobą zawziętą walkę o dominację, wydawały ciche, charakterystyczne odgłosy. Magiczne sekundy spędzone wyłącznie z brunetem stanowiły chyba najpiękniejszą, najbardziej niesamowitą rzecz, jaka miała miejsce w całym moim dotychczasowym życiu. Mimo wielu partnerek, jak i również partnerów, przy Franku wiedziałem, iż mogę być w zupełności sobą... Bo akceptował mnie takiego, jakim jestem. Obdarzał wspaniałym, szerokim uśmiechem, szepcząc niewyraźne słowa, które pochłaniałem całym sobą. Bo po prostu był i to miało największe znaczenie...
      Akurat w chwili, kiedy drobna, niska i niezwykle chuda sylwetka niespodziewanie zatoczyła mały okrąg na dość obszernym terenie tuż przed starym, opuszczonym salonem fryzjerskim, a następnie zanim jej kolana zaliczyły zderzenie trzeciego stopnia z wilgotną, śliską powierzchnią brukowanego, twardego chodnika, w porę podbiegłem do chłopaka, przytrzymując go dosłownie kilka centymetrów nad ziemią.
   - Frank, wszystko w porządku? - zapytałem ewidentnie przerażonym głosem, w który dodatkowo wkradła się niewielka nuta niepewności związana z obecnym stanem bruneta, stojącym pod wielką niewiadomą. Nie miałem najmniejszego pojęcia, dlaczego wcześniej zdrowy, pełny życia i wręcz tryskający energią na wszystkie strony chłopak teraz nagle upadł niemal na samym środku mało ruchliwej ulicy, sprawiając wrażenie kompletnie odizolowanego od całego świata oraz tego, co do niego mówię. Jego niegdyś zawsze wesołe, błyszczące jak dwa małe diamenciki tęczówki, przygasły nieco, ustępując miejsca szarej pustce, jaka zastąpiła tą cudowną, czekoladową barwę. Oczy, wyglądające niczym najpyszniejsze ze stworzonych słodkości, wyrażały zupełnie nic... próżnię, zawierającą w sobie tyle niewypowiedzianych zdań, słów, pragnących wreszcie ulecieć w niebyt z okropnego więzienia. Również usta... tak bardzo przeze mnie uwielbiane, te piękne, aksamitne różowe usteczka o malinowo-cukierkowym smaku, wciąż pozostawały zamknięte. Tworzyły jedyną drogę ucieczki dla skrytych myśli, osobistych idei, pomysłów... Dla wszystkiego, czym chciał zaskoczyć świat. Jednak nawet one nie podołały temu wyzwaniu, nie wypuszczając ani jednak sylaby. Nad zwyczaj gęste, aczkolwiek mokre włosy tworzyły na bladym, małym czole nastolatka najróżniejsze wzory, przykrywając je szczelnie, niczym puchowa narzuta. Woda sprawiła, iż poszczególne kosmyki zdawały się być jeszcze ciemniejsze niż zazwyczaj, co tylko dodawało mu swoistego uroku. Niemniej nie przyjechałem tutaj, aby podziwiać nietuzinkową urodę tego chłopaka, tylko, żeby pomóc mu poradzić sobie z wieloma problemami.
      Pomimo wszelkich starań, w jakie włożyłem całego siebie, on nadal nie powiedział choć małego słówka. Wyłącznie wodził tępym spojrzeniem bez wyrazu po otaczającym go środowisku. Najpewniej przez moment, kiedy zaczął z wolna tracić świadomość i nie zauważać przed, obok, ani za sobą niczego, prócz zwykłej, czarnej dziury, musiał również zapomnieć gdzie aktualnie jest i co takiego robi. To było zupełnie normalne, zważając na jakże istotny fakt, że jeszcze kilka sekund temu stał prawie oko w oko z panią... śmierci. Z kobietą, potrafiącą jednym skinieniem długiego palce, owiniętego w satyną rękawiczkę, zabić go bez mrugnięcia okiem. Najpewniej dlatego teraz wydawał się nieco zdezorientowany.
      Odgarnąłem mu wilgotne kosmyki włosów z czoła niemal białego koloru, by zrobić sobie chociaż trochę wolnego miejsca, gdzie mógłbym sprawdzić, czy przypadkowo nie ma on gorączki. Przyłożyłem tam swoją dłoń, trzymając ją przez moment bez ruchu i w tej samej chwili zamarłem. Brunet nie był ciepły, co wręcz gorący! Skóra rozgrzana do niemożliwego stopnia wręcz parzyła moją rękę, przez co szybko ją cofnąłem nieznacznie niżej na bardzo zaróżowiony policzek. Cholera...
   - Panie Way, ja... - uchylił nieco wargi, z których wyszły pierwsze od dawna słowa. I muszę przyznać, dzięki nim poczułem ogromną ulgę. Jakby naprawdę ciężki kamień nagle spadł z mojego serca na wieść, że z brunetem jest na tyle dobrze, że jeszcze potrafi wypowiedzieć choć nieposkładane, niedokończone zdanie. Niemniej Frank urwał, nie kończąc zaczętego wątku, odbiegając zamglonym wzrokiem gdzieś daleko na mury, po jakich gęsto spływała gruba ściana deszczu, na pozostawione samochody rozmaitych marek i kolorów, po prostu wszędzie, byle nie na mnie.
   - No dalej. Co chciałeś powiedzieć? - szepnąłem cicho, może nawet zbyt cicho, zwłaszcza, że szum nieustającej ulewy wciąż skutecznie zagłuszał większość odgłosów, więc postanowiłem powtórzyć. - Frank. Co chciałeś powiedzieć? - jednak tym razem mój ton mógł wydać się mu nieco za ostry, przez co lekko zadrżał, ale w końcu skupił na mnie całą swoją uwagę... a przynajmniej jej większość. I żeby pozostał zwrócony właśnie w tę stronę, żeby znów nie odbiegł myślami gdzie indziej, do krainy pełnej tęczy i różnokolorowych słodyczy, postanowiłem przytrzymać jego delikatną twarz w takiej pozycji. W tym celu swoje obie ręce umieściłem tuż obok kości policzkowych chłopaka, starając się być jak najbardziej ostrożnym, nie sprawiając mu zupełnie niepotrzebnego bólu. Dokładnie w tym momencie po raz kolejny w przeciągu niecałych kilku dni zostałem porażony cudowną, oryginalną urodą tego młodego człowieka, zaledwie ucznia pierwszej klasy liceum... mojego ucznia.
      Perfekcyjnie wykrojony łuk obdarzał bruneta specjalną nutką niewinności, a zarazem wyglądu nie za bardzo grzecznego chłopca. Liczne, acz drobne, idealnie czarne, ale równie mokre rzęsy, patrząc z góry, sprawiały wrażenie, jakby zakrywały część niesamowicie czekoladowego oka, jednak pozostawiając mały fragment do ogólnej oceny przez oczarowanego obserwatora. W istocie, każdy z pewnością uległby temu fenomenalnemu blaskowi, kryjącemu w rogu onieśmielające spojrzenia oraz lekkiemu światełku, umieszczonemu tuż za pięknymi tęczówkami. Właśnie ta drobna, nieznaczna iskierka stanowiła przecież najważniejszą część wzroku chłopca... zapierała dech w piersiach, dawała wielkie nadzieje. W niej ukryte zostały wszelkie radosne chwile, ogromne emocje, jakie pozostały po szczęśliwych wydarzeniach z całego jego życia. Jeszcze dziecięce, lecz tak ogromnie pociągające rysy twarzy chłopaka nadawały mu dodatkowego uroku, charakterystycznego czaru, którym potrafił skraść serce i odebrać mowę. Drobny, słodki nosek, doskonale pasujący do kroju buzi i na końcu najlepsze... Znakomite, miękkie usteczka, stworzone wprost do smakowania ich dzień i noc bez najmniejszej przerwy. Po prostu... Ósmy cud świata.
   - Dlaczego ja...? Dlaczego on...? Dlaczego pan...? - mamrotał bez ładu i składu, szybko pobierając coraz to większe dawki życiodajnego tlenu. Nawet podczas ulewnego deszczu zdołałem dostrzec, jak liczne łzy wypływają spod lekko przymkniętych powiek, zatrzymując się na policzkach, gdzie wciąż stanowczo trzymałem dłonie. Cichy szloch, jaki wcześniej był starannie przez niego ukrywany, naraz rozbrzmiał głośno oraz otwarcie, przypominając płacz rozkapryszonego dziecka, które nie otrzymało tego, co od dawna pragnęło.
      Niemniej po dłuższej chwili wszystko ustało... Łkanie zastąpiła niczym niezmącona cisza, natomiast słowa zamarły gdzieś w powietrzu, odlatując wysoko w górę. Powieki chłopaka zaczęły stopniowo opadać, aby zaraz potem przykryć brązowe tęczówki na dobre. Oddech powoli dochodził do normy, a Frank... Frank po prostu przestał kontaktować ze światem, zapadając w mocny sen. Cholera, zemdlał...
   - No to czeka nas jeszcze wiele pracy. - mruknąłem niezadowolony sam do siebie, podnosząc kolana z brudnej, wilgotnej ziemi. Ułożenie bruneta w swoich ramionach okazało się być jeszcze łatwiejsze, niźli na początku przypuszczałem, więc wziąłem go na ręce, ruszając w stronę mojego samochodu. Chłopak był strasznie leciutki jak na swój już niemal dorosły wiek. Prawdę mówiąc ważył tyle, co Aya, kilkunastoletnia wnuczka sąsiadki z naprzeciwka, która jakimś dziwnym sposobem zawsze znajdowała czas, żeby pomęczyć profesora matematyki swoimi nad zwyczaj "inteligentnymi" wywodami na przeróżne tematy. Niestety, czy raczej na szczęście niedawno wyjechała z miasta z powodu poważnej choroby jej ciotki, toteż przestała tak często odwiedzać moje mieszkanie.
      Jeszcze przed zrobieniem jakiegokolwiek kroku, kątem oka zobaczyłem plik niegdyś białych kartek, aktualnie leżący w dość sporych rozmiarów kałuży. Myśląc, iż to może stanowić coś bardzo ważnego, istotnego dla Franka, jakimś sposobem chwyciłem ich róg, wyławiając z niebyt czystej wody, po czym bez chwili wahania poszedłem do czerwonego Volvo.

***


      Już prawie trzecią, nieznośnie długą godzinę wodziłem zmęczonym wzrokiem po kolejnych małych, prostych literkach, układających się równo jedna obok drugiej, na zasadzie jakiejś ścisłej reguły, aby były one możliwe do rozszyfrowania przez potencjalnego czytelnika. Niezliczone rzędy coraz wciąż tych samych, monotonnych zdań zostały ustawione poziomo i sięgały do niemal samego końca lekko już pożółkłej, cienkiej kartki, zakończonej wymyślnym symbolem, który oznaczał koniec danego wątku, a początek następnego. Większe akapity zastąpione wyłącznie ogromnie nudnymi dialogami głównych bohaterów po prostu omijałem, lecz nie z powodu braku czasu, tylko na odwrót. Miałem go aż za dużo, przez co zdenerwowanie powoli przekraczało dozwoloną granicę, przejmując kontrolę nad moim zachowaniem. Kolejne wyrazy wnosiły do rozwlekłej, obszernej, wręcz męczącej opowieści mniej, bądź bardziej istotne fakty, na jakie w ogóle nie zwracałem uwagi, gdyż moje myśli aktualnie zaprzątała zupełnie inna, stokroć ważniejsza sprawa, niźli nierozerwalna więź, zwana potocznie miłością między zupełnie fikcyjnymi bohaterami kompletnie nieznajomej autorki. Jedynie starannie wykonana, niezwykle interesująca okładka powieści pozwalała na głębsze zinterpretowanie z pozoru prostego tytułu owej książki. Dominowały na niej ciemne kolory, natomiast w tle przeplatały się kolory soczystej jesieni. Pomarańczowy zachód słońca celowo ukryty za czarnymi, burzowymi chmurami wprowadzał nieco tajemniczości, niemniej wizja jasnowłosej kobiety w średnim wieku, ubranej w eleganckie, acz splamione odrobiną czerwieni ubranie, nadawała sensu dużemu wyrazowi, napisanego złotą czcionką na samym środku. Jednak bezsprzecznie i jednogłośnie można by uznać, iż obudowa popularnej wśród młodzieży publikacji, znacznie mija się z zawartą w niej infantylną treścią.
      Powoli odłożyłem lekturę na drewniany stoliczek ustawiony tuż obok mojego łóżka i przyłożyłem palce do skroni. Nawet poprzez zatracenie rozbieganych myśli w głupim, aczkolwiek wciągającym w zawiłą fabułę utworze, ból głowy postanowił mnie nawiedzić także i dzisiaj wraz ze zdwojoną siłą. Wydarzenia ostatnich godzin i, co więcej, wielu lat, spędzonych w świadomości, że przez cały ten okres czyniłem i nadal czynię coś bardzo złego postanawiały powracać dokładnie codziennie, kiedy swoje wolne od pracy, czy obowiązków domowych godziny poświęcałem na głębsze przemyślenia na temat dotychczasowego życia. To wszystko było takie... przerażające. Retrospekcja kilkunastu ostatnich miesięcy od rozpoczęcia pracy u Jozzette nie wywoływała u nikogo pozytywnych reakcji, a tym bardziej szczerego uśmiechu. Przywodziła na pamięć wyłącznie sporą liczbę ofiar, jakie zginęły z jej, ale także mojej ręki. Liczne śmierci zadane przeróżnymi, straszliwymi narzędziami, tortury w podziemnej kryjówce... Rzeczy, które ona kazała mi robić, czerpiąc z tego pełną, nieuzasadnioną satysfakcję. Sny, czy raczej prawdziwe koszmary, nawiedzające moją sypialnię co noc. A przecież byłem wyłącznie zwykłym kierowcą... prowadzącym samochód najniebezpieczniejszej kobiety w mieście.
      Nagle moje przemyślenia przerwał czyjś cichy, zaspany głos.
   - Gdzie... gdzie ja jestem? - zapytał pomimo faktu, iż zmęczenie cały ten czas, kiedy wypoczywał u mnie w domu, nie dawało za wygraną, nieprzerwanie torturując drobne ciało nastolatka. Kolejne, choć wypowiedziane cudownym, acz zbyt cichym głosem słowa z ogromnym trudem przechodziły mu przez gardło, natomiast jakiekolwiek dalsze ruchy nie wchodziły w grę, gdyż po prostu nie starczało mu wcześniej dużych pokładów sił i specyficznej energii, jaką zwykle emanował dookoła siebie, stwarzając dość przyjemną, luźną atmosferę.
      Od razu po incydencie z boku ciemnej, przerażającej uliczki, zabrałem bruneta do siebie. Nie zastanawiając długo, skierowałem samochód wzdłuż alejki z pięknymi, wielkimi drzewami, choć aktualnie pozbawionymi wszelkich zielonych listków, niegdyś wesoło śpiewających na wietrze oraz sporej wielkości kępkami świeżej, soczystej trawy, na której wczesną porą można było zobaczyć kropelki porannej rosy. Przecież to oczywiste, nie mogłem zostawić go samemu sobie podczas nadal szalejącej, niebezpiecznej zarówno dla ludzi jak i rzeczy martwych burzy, pozwalając, aby w takim oto niezbyt ciekawym stanie musiał uporać się z wszystkim w pojedynkę. A każdy doskonale wiedział, znał pewien fakt z własnego doświadczenia, drżąc przed nim jak przez najstraszniejszym koszmarem. Samotność, jak dotąd, nie sprzyjała prawidłowemu rozwojowi, czy chociaż nie wywoływała szerokiego, szczerego uśmiechu. Ludzie zostali skonstruowani w tak niefortunny sposób, iż po prostu musieli od czasu do czasu wyjawić najbliższemu przyjacielowi, pokrewnej duszy, bratu lub siostrze swoje mniej, bądź bardziej mroczne sekrety. Mając całkowitą pewność oraz bardzo duże zaufanie do tejże osoby, nie musieli martwić się o dobro tajemnic, jakie w końcu postanowili ujawnić. Jednakże brak kogoś, komu streściliby cały wczorajszy dzień, albo chociaż opowiedzieli jakąś zabawną, niemniej bezsensowną historię, utrudniał funkcjonowanie pośród społeczeństwa.
      Frank, odkąd na dłuższych przerwach, kiedy dyżur przydzielali komuś innemu, zacząłem wodzić za nim wzrokiem pełnym pożądania, zmieszanym nieco z odrobiną zazdrości i podziwu dla jego niesamowitej inteligencji oraz niezwykłej, rzadko spotykanej u chłopców urody, od zawsze wolał spędzać wolny czas zupełnie samotnie. Jakby ci ludzie dookoła sprawiali mu tylko większy kłopot, z racji tego, że musi wić się między nimi niczym wąż, aby wreszcie dotrzeć do ulubionego miejsca, gdzie przebywał przez większość czasu. Dokładnie pamiętam zeszyt... czarny, oprawiony w grubą okładkę, dość duży zeszyt, w którym notował coś, o czym nie miałem zielonego pojęcia, bądź bazgrolił naprawdę świetne rysunki. Pewnej lekcji znienawidzonej przeze mnie matematyki zdołałem delikatnie podpatrzeć jego cudowną pracę, przechadzając się wolno po klasie pod pretekstem pilnowania, aby nikt nie ściągał, czy nie odpisywał na ważnej klasówce. Chłopak, jak zwykle, zajmował ostatnią ławkę, sumiennie skrytą przed czujnym wzrokiem nauczyciela, aktualnie prowadzącego zajęcia. Mimo, iż na jej wierzchu spokojnie leżał zupełnie pusty, niezapisany choć imieniem i nazwiskiem skomplikowany test, on nie zwracał na niego szczególnej uwagi, pochylając nad własnymi kolanami. Cienki, brązowy ołówek, wystający ponad powierzchnię blatu, poruszał się płynnie wraz z perfekcyjnymi ruchami jego bladego nadgarstka, kreśląc na białym papierze drobne linie. Kreski, powoli tworzące jakiś konkretny kształt, zaczęły nabierać osobistego charakteru, jakby nagle żyły w wyimaginowanym świecie na papierze, porywając nastolatka w swój nierealny, magiczny wymiar. Zaabsorbowany niezwykle interesującym zajęciem Frank nawet nie zauważył, gdy przez dłuższą chwilę pozostawałem przy nim, dokładnie obserwując każdy, nawet najmniejszy ruch i chłonąc go zupełnie jak gąbka. Zapamiętywałem wszystko... kompletnie wszystko co robił, gdzie przebywał... I prawdopodobnie to podchodzi pod jakieś dziwne zachowanie nauczyciela, aczkolwiek... Te krótkie odstępy pomiędzy różnymi lekcjami, zarówno czas poświęcony na matematykę, dały mi wyraźnie do zrozumienia, że brunet jest... nieszczęśliwy, natomiast powód nadal stał pod wielką niewiadomą. Pod znakiem zapytania, jaki trzeba jak najszybciej przeobrazić w poprawną odpowiedź.
      Również obecnie jego twarz nie wyrażała choćby krzty pozytywnych uczuć, na wiadomość o tym, że jest w niewiadomym miejscy wraz z mężczyzną, który dobierał się do niego kilka dni temu.
   - U mnie w domu, Frankie. - totalnie nieświadomie zdrobniłem imię chłopaka, wymawiając je w sposób, jakby stanowiły najpiękniejsze, najbardziej szlachetne słowo w całym wszechświecie. Uśmiech niemal siłą wkradł się podstępnie na moją twarz, jednocześnie uświadamiając zarówno mi jak i nastolatkowi, iż rzeczywiście nieco bardziej urocza wersja, już wcześniej słodkiej nazwy, wypłynęła właśnie z moich ust. - Już, spokojnie... Nic ci tu nie grozi. - delikatnie potarłem kciukiem jego wciąż rozgrzany, lekko zaróżowiony policzek, aby dodać mu choć odrobiny pełnego przekonania oraz poczucia bezpieczeństwa. Te ogromne ilości niepewności, skryte za ciemnobrązowymi tęczówkami, barwą przypominającymi czekoladę wyraźnie dawały znak, że coś jest nie w porządku. Chłopak, zupełnie nieświadomie, acz detalicznie wysyłał dokładne sygnały, zawierające wszystkie znaki, świadczące o jego zdezorientowaniu, wahaniu przed wykonaniem małego ruchu, czy zwątpieniem w uprzednie zapewnienia.
   - Pan Way? - aż nadto zdziwiony zadał kolejne pytanie, niezmiernie szybko podrywając wykończone ciało do siadu, czego, wnioskując po grymasie, jaki zagościł na jego twarzy, z pewnością natychmiast pożałował. Wysoka gorączka bez wątpienia nie ustąpiła po kilku krótkich godzinach, odkąd odpoczywał w mojej sypialni, toteż i okropny ból głowy pozostawał jeszcze łatwo odczuwalny, o czym właśnie świadczyła niezadowolona mina chłopaka.
   - Leż spokojnie. Musisz porządnie wypocząć. Zaraz przyniosę twoje rzeczy, jeśli byłoby ci zimno. Akurat suszą się po bliższym kontakcie z tą okropną ulewą. No kto to widział... Żeby tak nagle zabrać nam cudowne słońce i zastąpić je deszczem. -  i po tych słowach po cichu wstałem z fotela, kierując swoje kroki w stronę łazienki, gdzie rzeczywiście leżały ubrania chłopaka. Jeszcze pod koniec mojej wędrówki prawdopodobnie usłyszałem niegłośny pomruk bruneta, wspominający coś o lubieniu deszczu, jednakże postanowiłem to zignorować.
   Myślę zmienienie tematu, do jakiego żaden z nas nie chciał wracać na kwestie pogodowe dał nam nieco swobody i uspokoił aż nader napięte nerwy, pozostawiając miłe wrażenie prowadzenia normalnej rozmowy. Niemniej oboje byliśmy stuprocentowo pewni, że powrót do konwersacji sprzed kilku godzin jest nieunikniony... jak kataklizm, sprowadzony na ziemię... już niedługo.
________________________________
To jeszcze nie koniec xD

9 komentarzy:

  1. Awwwwww *_____* I wcale o Tobie nie zapomniałam, po prostu na zadupi, w którym mieszkałam przez tydzień wifi działało tylko kiedy miało na to ochotę, więc kopiowałam rozdziały szybko do notatnik w telefonie i czytałam je w nocy ;3 Więc... Mało zrozumiałam z tego rozdziału, ale to zapewne dlatego, że nie śpię już drugą noc i jestem z lekka zmęczona. Pisz, pisz i jeszcze raz pisz bo nasz talent ;3

    OdpowiedzUsuń
  2. sdfhlgshlkgdfjkksjksdfjkdfjks!! Nie wiem, co mam napisać, zatkało mnie. xdd
    *23423423688235685 wieczności później*
    Strasznie podoba mi się ten odcinek i wydaje mi się, że to mój lubiony do tej pory z całego Like a gun in hand. Oczywiście, trzeba pamiętać, że to jeszcze NIE koniec, więc czekam - napalona na kolejną część. xdd To short story chyba jednak nie będzie short, co nie? ;p Choć jak dla mnie to i lepiej, bo historia ciekawa. W sam raz na Frerarda. *pisze, jakby istniała opowieść, do której Frerard nie pasuje*
    Nie wiem, czemu, ale moment kiedy Frank się budzi, spodobał mi się najbardziej. To chyba przez te ładne i wyraźnie zredukowane opisy. ;)
    Iluś chcieć więcej! c:

    OdpowiedzUsuń
  3. No wiesz Ty co? Ja wcale o Tobie nie zapomniałam! :O
    A ta część bardzo mi się podobała. Widzę, że ograniczyłaś trochę opisy i wplotłaś więcej dialogów, dlatego wydawało mi się z początku, że jakieś takie krótkie xD Ale treściowo bardzo długie i wiele wyjaśniające, także rozwijaj się dalej.
    Czekam na następny i pocieszę Cię, że u mnie przy ostatnim parcie są tylko 2 komentarze.. :(

    xoxo

    OdpowiedzUsuń
  4. Nikt o tobie nie zapomniał. ja po prostu tak sobie myślę... chyba będę musiała przeczytać całe short story od nowa, bo jakoś trudno mi je ogarnąć i sklecić normalny, konstruktywny komentarz, z czym miewam ostatnio problemy. Bo ten odcinek sam w sobie jest na serio dobry (awww dialog <3) i nie mogę się doczekać następnego, który zapowiada się równie fajnie.
    xoxo

    OdpowiedzUsuń
  5. Mi się to... nie podoba? Sory kochanie, wiesz jak ciebie kocham, ale ja mam chyba zdecydowanie dość tego opowiadania/short story. To wszystko dla mnie... przybrało trochę rozmiary nielogicznej, zmąconej, naciupcianej w jedno papki. Może zwyczajnie, sądząc po komentarzach wyżej, za płytko to wszystko rozumuje i nie jestem w stanie dostrzec tego, co widzą inni. Wprowadzasz tyle wątków, że nie jestem w stanie skupić się na głównym temacie. Dzieje się akcja i nagle wprowadzasz milion opisów praktycznie w ogóle nie związanych z treścią, podczas tego ja zapominam, o co się rozchodziło, a później nagle wracasz do podjętego na początku tematu, wprowadzając mnie w ponowne osłupienie/zrezygnowanie czy nawet dezorientację w dość zaawansowanym stopniu. Zdania ciągnące się przez 50 linijek są okej, ale z umiarem i przy zachowaniu na tyle logicznej spójności, aby móc wychwycić sens za pierwszym razem, a nie czytając to samo zdanie ponownie parokrotnie, aby w ogóle sens całej wypowiedzi dotarł do mózgu. Może jestem opóźniona i nie nadążam. Chyba musiałabym przebrnąć przez to raz jeszcze, ale patrząc wstecz na te wszystkie opisy i, według mnie, nieścisłości, raczej nie sądzę, aby to nastąpiło. Czekam na coś nowego od ciebie, skarbie, bo raczej przez to short story niestety nie przebrnę i pozostawię je na takim etapie, na jakim kończę z nim dzisiaj.

    OdpowiedzUsuń
  6. Ojejej, rozdział dla mnie, dzięki <3
    Noo, sama notka - zachwyciła mnie, nareszcie mogłam ją przeczytać za jednym zamachem, bez omijania rozległych opisów... naprawdę się postarałaś, muszę Cię pochwalić :D
    Cóż, wydaje mi się, że w następnej części będzie gorąco... :d ale to tylko moje przypuszczenia xD
    Pozostało mi tylko czekać na tą następną część i kolejny rozdział "And if they get me", bo mnie tu niecierpliwość po prostu zżera! :D
    xoxo

    PS. Ja o Tobie nie zapomniałam. Prawie codziennie tu zaglądałam, czytając jakieś starsze rozdziały, zwłaszcza czternastkę xD

    OdpowiedzUsuń
  7. Okej, komentuję po raz pierwszy ale obserwuję Cię od 'And if they get mea, nie od początku samego ale no... ^^'

    Kocham Twoje opowiadania i w tym wypadku nie rozumiem Darsy- opisy które robisz są świetne, i nawet jeśli czasem odbiegają od tematu to tworzy to taką fajną atmosferę, i bardzo mi się to podoba. <3 Nie potrafię jeszcze tworzyć tak długich i wyczerpujących komentarzy jak moje poprzedniczki, ale postaram się to nadrobić. XD

    Ah! ja również czekam z niecierpliwością na nowy rozdział And If They Get Me, to opowiadnie jest niesamowite. :3

    OdpowiedzUsuń
  8. nie nie nie kurwa mać pieprzona komorka caly dlugi komentarz mi sie usunal :c nie napisze go drogi raz :c
    bylo tam ze na 3 tyg wyjezdzam i nie bd pisac nic ze masz styl pisania jak stephan king a to bardzo dobrze i że cie kocham paruufko i jestem z tb.
    Xooxoxoox -PAMELAANDOLA

    OdpowiedzUsuń
  9. OKEJ TO TERAZ BĘDZIE SEKS.
    MUSI BYĆ SEKS.
    JA CHCĘ SEKS.
    IDĘ PO SEKS.
    SEKS <3

    CUDOWNE.
    xo

    OdpowiedzUsuń