piątek, 5 kwietnia 2013

Rozdział 16

Well... Notka na 9.04.2013 r. 

Happy Birthday to you Gee!  

 

                                                Małe Info


No dobra... Nie wiem co się ze mną dzieje, ale kiedy mam coś napisać to po prostu siedzę i ryczę. W dodatku robię tyle błędów, że po prostu już nie mam na nic ochoty... Także pewnie spodziewacie się, co chce zrobić, czego tak naprawdę nie chce, ale jestem zmuszona. Otóż zawieszam bloga. Nie wiem na jaki czas, nie wiem ile mi zajmie pozbieranie się w końcu do kupy. Wiem, że nie mam weny, wmawiam sobie, że gorzej napisać się nie da, choć po przeczytaniu fragmentu uznaje, że jak na brak weny to jakoś ujdzie. Wszystko mnie wkurza, a jak próbowałam zacząć shota, to po godzinie usunęłam wszystko co stworzyłam (czyli prawie nic). Tak bardzo nie chcę zawieszać bloga, ale nie mam wyboru. Będę pisać przez ten cały czas, a raczej postaram się... Jak coś z tego wyjdzie, to opublikuje, choć nie wiem, czy wrócę tak szybko. Przepraszam was ogromnie... Sami rozumiecie, prawda? Może za niedługo mi przejdzie, może nie... Nie wiem. Pisanie jest dla mnie wszystkim, dlatego oczywiście nie kończę niczego. A i żeby nie było zdziwienia, jak pojawię się za tydzień, czy coś... xD Po prostu zamieszczam tą krótką notkę, żebyście wiedzieli w przypadku dłuższej przerwy, że jeszcze żyję. Chyba... No to by było na tyle. Życzę wam weny! <3

      No hej, misiaczki. (Taa, słodkie to xD Rzygamy tęczą xD) Well, chciałam dodać już wczoraj, ale mam straszny zapierdziel z różnymi rzeczami i... no wiecie. Blogger już działa jak należy, więc spoko. Jest kilka spraw, o których chciałabym poinformować.
1. W sumie to mam jakby dość And if they get me, dlatego postanowiłam zawiesić na jakiś czas to opowiadanko i zabrać się za shota. A za jakiego shota to już sami wybierzecie. Oto propozycje:
- Killjoysowe short story
- Gerard i Frank + mała Bandit
- Szkolny Frerard 
      
      Właśnie nie mam pojęcia za którego się zabrać xD Soł, piszcie w komentach o czym ma być shot. W ogóle jeszcze razem z Darsą planujemy shota pod tytułem "Atelier". Chyba tytuł mogę zdradzić, nie zabijesz mnie za to kochana, nie? xD
      A i jeszcze jedno! Zaległości z komentarzami na Waszych blogach nadrobię wkrótce!
      Trzymajcie się i enjoy!

Dedyk dla wszystkich, którzy nadal czytają to opko! <3

Nie sprawdzałam tekstu, jak coś... także sorki za błędy xD
________________________________________________


[Frank]


      Przyjemna, lekko słodkawa woń z domieszką jakichś pikantnych przypraw wypełniała powietrze w dosyć obszernym pomieszczeniu, poczynając od ciemnego koloru drzwi, a kończąc na uchylonym oknie, gdzie ulatywała w niebyt. Aż szkoda było wypuszczać błogich, cudnych zapachów na otwartą przestrzeń, które dochodząc do mojego nosa, przyjemnie drażniły zmysł węchu. Jak wcześniej nieco zaspany kroczyłem powoli po deskach podłogowych pokoju Gerarda, tak teraz już w pełni rozbudzony, wdychałem cudowny aromat niewiadomego pochodzenia. Zupełnie jak kilka lat temu...Co rano "ożywiany" przez zawsze uśmiechniętą rodzicielkę, wołającą z parteru na przepyszne śniadanie, zaczynałem dzień spokojną rozmową, a później szedłem szczęśliwy do szkoły. Za każdą drobną ocenę w szafie, nieopodal stojącej lampy zawsze były schowane ciasteczka z nadzieniem, zrobione specjalnie dla mnie. Relacjonując przebieg dnia mamie i tacie, niby szedłem do pokoju, by "zdobyć trochę wiedzy" do egzaminów, lecz naprawdę uciekałem oknem. Jako że pokój znajdował się na pierwszym piętrze, czyli o zwykłym skoku z parapetu nie było mowy, przeważnie wchodziłem na pobliską lipę i właśnie dzięki jej gałęziom w krótkim czasie stałem cały i zdrowy na dole. A najlepszym w tym wszystkim było to, że czekał tam Victor...To z nim znikałem z zajęć, by nacieszyć się swoim towarzystwem, to z nim spędziłem najpiękniejsze szczenięce momenty młodości. Wspaniałe czasy dzieciństwa stanowiły chyba najlepszy okresem w dotychczas trwającym życiu i mile do nich powracam, jednakże są również pewne wydarzenia, o których wolałbym zapomnieć...
      Wspomnienia...Nie wiadomo po co istnieją, nikt nie wie dlaczego je stworzono. Tylko dostarczają zupełnie nowego, niepotrzebnego bólu osobom, jakim ono się w ogóle nie należy. Być może ktoś dawniej był złym człowiekiem, lecz teraz chce żyć normalnie, jak każdy inny, porządny obywatel, aczkolwiek one mu to uniemożliwiają, przypominając o sobie w jak najmniej odpowiednim momencie. Krzyki, rozpacz...Nic nie pomoże w zwalczeniu wciąż narastającego poczucia winy za grzechy zamierzchłych czasów. Powracając do przeszłości na nowo czujemy całkowitą pustkę, zupełnie jakby już jej nie było, pozornie zamiast bolesnych obrazów pojawiają się białe, czyste kartki, świadczące o usunięciu fatalnego echa. Niemniej ono tam jest, skrywa cenne, a zarazem przerażające tajemnice. Prawdopodobnie anioły z białymi jak śnieg skrzydłami zmieniają bieg wydarzeń i większość ludzi godzi się na owe modyfikacje, ale ja...Ja usilnie próbuje trzymać tego, przez co przeszedłem, unicestwiając osobiste, dobre duchy. Chociaż nie chcę wyglądać, jakbym wiecznie użalał się nad sobą, to rzeczywiście tak jest. Niestety, nie potrafię porzucić przeszłości. Mimo, że nie była zbyt kolorowa, mimo, że wszystkie niedobre rzeczy miały miejsce wyłącznie z mojej winy, to chce...Chce pamiętać, aby odpokutować za wszystkie przewinienia względem rodziców, nauczycieli...Samego siebie. Nawet jeżeli kiedyś było różowo, nawet jeśli serce przepełniała radość, zawsze pojawiały się problemy, niedociągnięcia planu idealnego działania, mankamenty sprawiające, że cała, ogromna nadzieja pryskała. Podobnie jak wiara na poprawę. Jednak pragnę zadać jedno, acz bardzo istotne pytanie, możliwe dzięki jakiemu w końcu zrozumie to co robię źle. Po cóż usilnie łapać, chwytać drżącymi dłońmi resztki dobra, rzeczy, jakich możemy dosięgnąć, by wyjść z czarnej dziury, czy piekła, kiedy można odrobinę pociągnąć, jednocześnie sprowadzając tam innych. Odpłacić im tym samym, co uczynili i patrzeć z wielkim uśmiechem, wymalowanym, na twarzy, jak ich miny momentalnie rzedną, pozostawiając jedynie wrażenie strachu, a wręcz przerażenia. Zemsta z pewnością jest słodka, może aż tak mdła, że niewielu ludzi decyduje podjąć brutalne kroki. Czy właśnie o to chodzi?
-Co robisz?-spytał czyjś jak zwykle spokojny i opanowany głos, wyrywając z głębokich refleksji. Czasami miewam wrażenie, że tonę, zupełnie jak w tej chwili...Nie w sensie fizycznym, ale psychicznym. Całkowicie pogrążam się w własnych myślach i jakby te wszystkie idee zalewały mnie swoją potężną masą. Niestety, pozbycie się ich nie wchodzi w grę, gdyż to jest zupełnie jednoznaczne z...Z obnażeniem przed całym światem. Bez częstych rozmów, a raczej dyskusji prowadzonych z samym sobą posiadam poważne problemy. Jest mi po prostu źle i nic nie mogę na to poradzić. Potrzebuje czasem dokładnie przeanalizować pewne sprawy, lecz przeważnie to za dużo. Przerastająca siła, za wielka jak na młodego chłopca jest w stanie zniszczyć radość i spokój. Raczej każdy musi mieć moment opanowania i całkowitej ciszy, by uspokoić nerwy, być gotowym na każdą możliwość...Pomyśleć. Aczkolwiek mi przez dłuższy czas nie dawano takiej możliwości...
      Zaabsorbowany do granic możliwości nie zauważyłem gdy w progu pokoju stanął czerwonowłosy, opierając o małą szafeczkę, na której stała stosunkowo niewielka, nocna lampka. Mężczyzna przyglądał się z niespotykanym spokojem moim poczynaniom, uważnie oraz podejrzliwie śledząc każdy, nawet najmniejszy ruch, co ogromne krępowało.
-Ja...No ten, bo właśnie szukałem koszulki i...-nerwowo mnąc pierwszy lepszy napotkany materiał z dłoniach, niesamowicie drżałem na całym ciele i na pewno nie z powodu przejmującego zimna, gdyż w pomieszczeniu akurat było nadzwyczaj ciepło, toteż założenie górnej warstwy ubrania stanowiłoby nieco dziwne posunięcie.
-Masz ją w rękach.-posłał znaczące spojrzenie w kierunku palców, w których gniotłem jakąś szarą tkaninę. I rzeczywiście...Szukana cześć garderoby jak gdyby nigdy nic się tam znajdowała. Natychmiast zarzuciłem ją niedbale na plecy, nie zważając na dość wysoką temperaturę krzywiąc lekko.-Przepraszam za tamto.-nagle mężczyzna znikąd pojawił się tuż za mną i delikatnie musnął opuszkami skórę szyi, przykładając w wyznaczonym miejscu swoje wilgotne usta.-Nie potrafiłem powstrzymać tych emocji...Mam nadzieję, że zrozumiesz, chociaż tak mi głupio...Pragnienie przejęło kontrolę i...Przepraszam.
-Co? Ale o co chodzi?-rzeczywiście nie miałem zielonego pojęcia o czym mówił, licząc na szybkie, wręcz ekspresowe wyjaśnienie. Czy powinienem był obawiać się najgorszego? Czy może jednak czym prędzej uciąć rozmowę, jaka powoli wkraczała na te mniej przyjemne tory? Albo obrócić to wszystko w jeden, niemądry żart?
      Prócz nieznacznego bólu w okolicach karku, blisko ucha, a nawet odrobinę pod nim, niemalże prawie przy tętnicy oraz wyraźnego dyskomfortu, ale i nieuzasadnionej przyjemności związanej z o wiele większym mężczyzną z tyłu, było w porządku. Czułem się normalnie, jak zwykle i mimo wcześniejszych, ponurych myśli moje serce aż promieniało ze szczęścia. Zawdzięczam to jemu...Najcudowniejszej istocie na świecie...Gerardowi, który zabrał cały smutek, odebrał ponure nastawienie do świata, sprawił, że wreszcie zobaczyłem pozytywne barwy. Wniósł tyle przyjemnych emocji, szczęścia, a przede wszystkim miłości i wspaniałych, nowych uczuć do mojego życia, jak nikt inny. Może nawet nieświadomie, ale jego obecność działała kojąco.
-O niczym nie wiesz, prawda?-zapytał miękko, a ja nie wiedząc, czy lepiej mieć obrazy z poprzedniej nocy, lub też dokładnie się ich wyzbyć, niemrawo skinąłem głową w przeczącym geście.-Ugryzłem cię i...Troszkę przesadziłem, dlatego pewnie masz większe luki w pamięci. Tak strasznie mia głupio, ale jesteś naprawdę smaczny...Gdybym tylko wcześniej...-mimo, że nagła chęć zwymiotowania przejęła moje ciało, kiedy czerwonowłosy mówił o mnie jak o jakiejś pysznej przekąsce, niczym przystawce na wielkim, ważnym bankiecie samej angielskiej królowej, to odwróciłem sylwetkę w jego stronę, uważnie przyglądając twarzy mężczyzny. Na dotychczasowo bladej i nieskazitelnej cerze, teraz widniały drobne, z daleka prawie niezauważalne, głębsze rysy, gdy w bardzo zabawny sposób marszczył czoło, będąc wyraźnie pochłoniętym przez myśli. Szkarłatne kosmyki kaskadami opadały na półprzymknięte powieki, spod których błyszczały dwie, zielone gwiazdy, potocznie nazywanymi oczami. Nad wyraz przypominały ciała niebieskie, znajdujące się gdzieś daleko w kosmosie, aczkolwiek jakby kilka z nich zostało umieszczonych w tęczówkach Gerarda. Idealnie miękkie, różowe, acz spierzchnięte usta zaciskał w wąską linijkę, by po chwili móc zwilżyć je językiem. Ta z pozoru nieistotna czynność niemalże od razu wywoływała szeroki uśmiech, w takiej sytuacji zupełnie nie na miejscu.
-Gerard, no popatrz na mnie.-rozkazałem władczym tonem, gdyż w tym samym momencie wcześniej wspomniany osobnik odwrócił wzrok, odbiegając spojrzeniem gdzieś w dal. Nie mogłem dłużej słuchać tego monologu na temat owego ugryzienia, ani patrzeć, jak zadręcza się wyłącznie z tak błahego powodu. Przecież to leży w jego naturze i nic nie potrafi poradzić, kiedy ogromne pragnienie weźmie górę, a jako że akurat byłem w pobliżu...Gee od dłuższego czasu przebywał jedynie w domu, nigdzie nie wychodził, nawet chyba ostatnie polowanie przeżył dość dawno temu. O ile pamiętam, musiał pić krew co kilka dni, natomiast on wolał zostać tutaj, wykonywać różne, ludzkie prace i cieszyć moim towarzystwem. Nie pochwalałem tego, iż był wiecznie na głodzie, aczkolwiek żaden z nas zbytnio tego nie odczuwał. Do chwili tego feralnego zdarzenia, o którym, bądź co bądź, nic nie wiem. Jestem w stanie wyobrazić sobie udręki przez jakie przechodził, gdy widział choć małą kroplę krwi, gdy podczas przygotowywania kolacji zraniłem się ostrym nożem w palec. Siłą woli powstrzymywał żądze oraz wyszedł z domu. Wtedy jeszcze nie miałem pojęcia o co chodziło, lecz potem...Potem skojarzyłem, że jesteśmy prawie identyczni pod pewnym względem. Odnośnie bólu. W dwóch różnych przypadkach, a jednak takich samych. To wrażenie, kiedy miałem coś na wyciągnięcie ręki, lecz nie mogąc sięgnąć wymarzonego przedmiotu, a raczej niejakiego uczucia bezwzględnej miłości, wiłem się w spazmach okropnej gehenny. Wtedy śmierć była czystym wybawieniem.
      Cierpienie wymaga jeszcze większej odwagi, niż szybki, bezproblemowy zgon. Ludzie nie powinni wybierać sposobu w jaki chcieliby zginąć. O wszystkim decyduje los, niestety w mniejszości przypadków. Młodzież zarówno jak i starsi coraz częściej sięgają po tabletki, by skrócić swoje życie o całe wieki. Jednak to nie stanowi problemu. Bo bezbolesna śmierć jest niczym w porównaniu do tej, sprawiającej cierpienie. Kto wybrałby zakończenie swojego istnienia przy pomocy wody? A kto przy pomocy pistoletu? Więcej osób preferuje drugi sposób, gdyż jest on krótszy i mniej ciężki do zniesienia. Reszta to po prostu idioci i masochiści. Natomiast ja byłem wielkim wyjątkiem, gdyż tylko raz jedyny przyszło mi na myśl odebranie sobie najcenniejszego daru i teraz tego żałuje. Nie chciałem umrzeć, ponieważ ceniłem to, co najważniejsze, co dawało mi radość i spełnienie. Miłość i sztukę...Dzięki nim jestem na tym świecie i mam się dobrze, mimo wyraźnych przeciwstawności, radzę sobie. Po raz kolejny z JEGO zasługi...
-To absolutnie nie jest twoja wina i nie próbuj zaprzeczać, bo nie chcę tego słuchać. Przecież nie mogłeś nic na to poradzić, prawda? Czy tak?-pokiwał twierdząco głową na wcześniejsze pytania, a w tym czasie jego włosy zjawiskowo zafalowały w powietrzu, jakby same również chciały dorzucić jakąś odpowiedź. Cóż, aktualnie byłem zbyt zajęty innymi sprawami, aby dłużej rozważać sprawę cudownie delikatnych, gerardowych, czerwonych kosmyków. Mężczyzna szybko spuścił wzrok na podłogę, wbijając w nią przenikliwe spojrzenie. Jego kolana nerwowo drgały, a skóra dłoni mocno zaciśniętych w pięści znaczenie pobielała. Wyraźne zdenerwowanie zagościło w natychmiastowym tempie na twarzy oraz szyi pod postacią niewielkich kropelek potu, ukazując tak rzadko widywany wstyd, a może i obawę. Po raz pierwszy jestem w stanie ujrzeć pewnego stopnia zdenerwowanego Gerarda, jednocześnie przyznając, że...Podoba mi się to. Wreszcie nie tylko moje zachowanie przypomina szaloną, zakochaną nastolatkę rodem z filmów romantycznych, która po każdej, małej wpadce zalewa pokój toną łez, a po policzkach spływa czarny wodospad złożony z tuszu i resztek makijażu. Aczkolwiek kredka do oczu, jakiej niegdyś używałem jest totalnie wodoodporna. Na szczęście... Tak, czy inaczej, ogromnie zdziwiła mnie ta reakcja, zważając na fakt, iż wampir nie powinien czuć niczego poza chęcią mordu i krwi. Choć rzeczywiście czytałem za wiele książek na temat nadprzyrodzonych istot i tym podobnych, a większość z nich była całkowicie wyssana z palca, bądź zawierała bodaj źdźbło prawdy, obecnie miałem niepowtarzalną okazję wiedzieć więcej.
-Oczywiście, że moja! Gdyby nie ja to nigdy nie zostałbyś ugryziony przez żadnego wampira! Ba! Nawet ich istnienie byłoby dla ciebie zupełną tajemnicą! A teraz...Boże...-ukrył twarz w dłoniach, oddychając szybko, jakby to miało pomóc w opanowaniu rozszalałych ze strachu emocji.-Przepraszam, ale nie wiem, jak to odkręcić. Za dużo wypadków miało ostatnio miejsce. Mam nadzieję, że mi wybaczysz, Frank...
-Matko, Gerard! I co się takiego stało?! Widzisz, żyję. Czuje się całkiem dobrze! Naprawdę wszystko jest w porządku, a poniekąd lepiej! Nie mam zastrzeżeń, chociaż lepiej, gdybym pamiętał coś ze swojego pierwszego razu...Ale zawsze możemy to nadrobić, czyż nie?-nagłe uniesienie zbiło mnie nieco z tropu, kiedy jakiś mały sygnał wysłał wiadomość do umysłu i zrozumiałem, co właśnie wypowiedziały moje usta. Nadrobić? Kiedyś coś nadrobić? Czy ja dopiero co zaproponowałem mu ponowny seks? Od razu skarciłem się za ten wybuch, prawdopodobnie płonąc rumieńcem, niczym naga dziewica, lecz szybką wymianę niemych uwag przerwał ostry ton zielonookiego.
-Ty nic nie rozumiesz...Poprzez ugryzienie zostałeś mój! Rozumiesz?! Jesteś teraz moją własnością! Naprawdę nie chciałem, żeby to tak wyszło. Jak mogłem pozwolić na coś, czego przenigdy nie chciałem zrobić...-niemal podskoczyłem na wyraźne podniesienie głosu, mimo, iż nie uczyniłem nic złego. Poprzez krzyki, roznoszące echo po względnie dużym pomieszczeniu, które następnie wnikały w ściany, z kolei te, jakby pochłaniały całą powierzchnią donośne odgłosy, drżałem nieco. Obawa przed gniewem Gerarda wzrastała, natomiast wcześniejsza zwyczajna sielanka i żarty diametralnie zamieniły postać. Atmosfera powoli stawała się ciężka, wręcz nieznośna dla chłopca o bardzo słabej psychice, dlatego postanowiłem czym prędzej rozwiać wszelkie nieprzyjemne rzeczy i inne na wpół rozwiązane kwestie.
-W takim razie może zechcesz mnie oświecić?-zdenerwowanie sięgnęło zenitu, kumulując sił tuż przed ogromnym wybuchem, na jaki nieświadomie przygotowywałem tak wiele zupełnie niepotrzebnych słów, lecz po momencie milczenia widocznie oboje zwolniliśmy nieznaczenie rytm prowadzonej rozmowy.
-Tak...-westchnął głośno, po czym zrobił niewielki krok w przód.-Chodzi o to, że pijąc twoją krew, zostałem naznaczony. Z resztą podobnie jak ty. Masz na sobie mój znak, mój zapach, mój jad i niemożliwym jest, bym uwolnił cię w najbliższym czasie. Jesteś przywiązany do mnie niewidzialnym sznurem, co oczywiście ma niejakie plusy, ale zarówno minusy. Jestem w stanie wyczuć cię z najdalszego miejsca na ziemi, usłyszeć twoje myśli, jeśli na pozwolisz i nikt nie ma może się tobą pożywić, niemniej ty masz obowiązek być zawsze przy moim boku, póki nie umrzesz. Tak, niestety działa ten nieudolny system. Teraz pewnie zastanawiasz się nad tym, jakim cudem nasze ofiary nie są tak samo połączone...Otóż my nigdy nie zostawiamy niedokończonego posiłku...-tu zrobił pauzę na skontrolowanie mojej reakcji.-I nawet choćbym chciał, Frankie, nie umiem powiedzieć "do widzenia", a nawet nie mogę, gdyż to jest równe z twoją szybką, bolesną śmiercią z rąk reszty. Wampiry szanują się nawzajem, acz ludzki przyjaciel, czy kochanek nie ma prawa bytu, dlatego właśnie nie potrafię...Miłość do ciebie jest zbyt wielka i po prostu...Kocham cię. Mam nadzieję, że zrozumiesz, w przeciwnym przypadku...Zginiesz, czego nigdy sobie nie wybaczę...
-Gee...-szepnąłem zmieszany oraz zdecydowanie za bardzo spięty. Szokujące słowa uderzyły we mnie z ogromną siłą, mieszając w głowie, nie pozwalały porządnie rozpatrzeć wszystkie za i przeciw. Fala zupełnego zdezorientowania napłynęła, niczym ogromne tsunami w krajach położonych blisko bezkresnych wód oceanu. Jeszcze zanim zdążyłem zrozumieć, chociażby dostrzec i porządnie przemyśleć sens słów mężczyzny, ogarnął mnie dogłębny niepokój. Nie miałem pojęcia jak prawidłowo, stanowczo, acz grzecznie odpowiedzieć, by nie urazić uczuć czerwonowłosego. Tyle mu zawdzięczam...Tak bardzo go kocham, co chyba jest jednoznaczne z decyzją.-Zgadzam się.-odparłem bez chwili namysłu, patrząc prosto w roziskrzone, intensywnie oliwkowe tęczówki mężczyzny.-Chcę być z tobą. Już na zawsze i czy z jakąś głupią procedurą, czy bez niej i tak nie miałem zamiaru cię opuścić, ponieważ...Jesteś dla mnie wszystkim. Podporą, wspaniałym przyjacielem, ale również osobą, którą kocham ponad własne życie. Mimo, iż nie wiem, jak dobrać odpowiednie słowa, by wyrazić to, co czuje, jednak wiedz, że kiedyś na pewno mi się to uda. Na razie muszą ci starczyć nieuzasadnione zapewnienia o bezgranicznej miłości, lecz pewnego dnia udowodnię...Jak wiele dla mnie znaczysz.-długa przemowa dobiegła właśnie kresu. Wraz z końcem niesamowicie obszernej wypowiedzi, poderwano mnie z twardego podłoża. Nie spodziewając się tak szybkiego obrotu akcji, pisnąłem cicho, ale już po sekundzie poczułem jak wargi partnera uniemożliwiają dalsze wywody. Ułożony wygodnie w żelaznym uścisku czerwonowłosego, musnąłem nieśmiało jego usta, tym samym zachęcając do z początku wolnego i słodkiego buziaka, który później miał przeobrazić się pocałunek w pełen pasji, emocji oraz zaangażowania obu stron.
      Miłość...Czujemy ją w sercu, w duszy, nasze ciało intensywnie oraz bardzo charakterystycznie reaguje na tego typu emocje w wyższym stopniu, bądź odwrotnie. Stan, w którym akurat się znajdujemy zdecydowanie jest odmienny o zwykłej, bezbarwnej codzienności. Wtedy życie nabiera o wiele więcej kolorów, pełnych naturalnej energii, wprowadzających czystą witalność i radość wprost nie do opisania. Nieznacznie przyspieszony oddech, kiedy jesteśmy tak blisko, błyskawiczne uderzenia serca kilka razy na sekundę. To wszystko daje cudowny efekt, jakby wiecznego szczęścia. Nieprzytomni wręcz od nadmiaru wrażeń, błądzimy ulicami miast nawet w ulewny deszcz, myśląc wciąż o tej jedynej osobie. Głos...Zapach...Dotyk...Jedne z niewielu czynników, jakie zapamiętujemy niemalże od razu, po pierwszym bliższym kontakcie, aczkolwiek później staramy się poznać coraz więcej szczegółów. Delikatność skóry, śmiech, aż w końcu z głowy jesteśmy w stanie wyrecytować każdą, najdrobniejszą cechę, czy niedoskonałość. Wspaniałym jest owy, niezaprzeczalny fakt, co miłość może zrobić z człowiekiem, jego psychiką... Czas płynie za szybko dla tego, kto kocha, niemal drży z obawy przed utratą ukochanego, a znacznie wolniej dla czekającego na swoją wspaniałą, drugą połówkę. Właśnie ten mały zegar i drobne, czarne wskazówki odliczają kolejne minuty do zakończenia idealnego związku. Podświadomie słyszymy gdzieś głęboko tykanie, jakby chronometr zbliżał się do końca, niemniej przecież to tylko wyobraźnia, prawda? Tymczasem nikt na świecie nie zdaje sobie sprawy, że rzeczywiście ich dni powoli mijają...
-Czekaj! Co to jest?

8 komentarzy:

  1. Awwww... No teraz to cię chyba własnoręcznie uduszę (i nie obchodzi mnie to, że nie wiem gdzie mieszkasz) -_- Jak mogłaś przerwać w takim momencie?! No i jeszcze zawieszasz And if they get me, nie no - UDUSZĘ :3 A teraz o rozdziale:
    Och, jak ja uwielbiam takie przemyślenia w twoich opowiadaniach :D Teraz pozostawiłaś mi taki niedosyt, że (tak jak Gerard) będę na głodzie i będę czekać na kolejny rozdział. No ale cieszę się też oczywiście na oneshota i powiem ci, że dawno nie czytałam szkolnego Frerarda, no ale rób co chcesz :D
    I pamiętaj: BÓJ SIĘ I LEPIEJ ZACZNIJ JUŻ COŚ PISAĆ, BO FUN GHOUL PO CIEBIE PRZYJEDZIE! :3

    OdpowiedzUsuń
  2. Awwwwwwww *.* Powiem tylko tyle... A co co shota.... Ja bym sobie przeczytała tego szkolnego. Dawno takiego nie czytałam...

    OdpowiedzUsuń
  3. Oooooo, niesamowite...
    Tak, bardzo mi się podobał. A szczególnie te przemyślenia, uwielbiam przemyślenia:) To naznaczenie jest megaaaa. Jakoś tak dziwnie szczęśliwa byłam jak o tym czytałam. "...po prostu..Kocham Cię" - najpiękniejsze słowa w rozdziale. I to takie urocze, że Gee tak się martwi o Franka...Niesamowicie wykreowałaś te postacie..
    Szkoda, zę zawieszasz to opowiadanie, ale rozumiem..
    I co do tego shota, to wszystkie z propozycji bym z chęcią przeczytała tylko żeby się szczęśliwie kończyły. Wybrałabym pomiędzy Gerard i Frank + mała Bandit a szkolnym frerardem. Nie umiem się zdecydować, a jak na razie widzę to szkolny jest pożądany. Więc może być on..
    Weny i pozdrawiam1

    Kathi

    OdpowiedzUsuń
  4. ach szkooda no ale cie rozumiem każdemu brak weny ale mam nadzieję że szybko wrócisz :) boże jak dobrze że wampiry nie istnieją w normalnym życiu.. Fajne wgl. Cechy wymśliłaś tym wampirom nie takie emm... Popularne? Co w każdym filmie ...serialu ....opowiadaniu są....
    Haha zasnęłam w trakcie pisania komentarza a pisalam go ok 2 w nocy.. A teraz wgl. Nie pamiętam o czm był rozdział o.o starzeję sie...
    A dobra już pamiętam jeszcze jeden opieprz dla cb.. Czemu w takim moomencie przerwałaś?? Oszz tyy gnidoo...
    Ale no ten weny życzę xoxox wróć szybkoooo

    OdpowiedzUsuń
  5. ano i shota to chyba... Dżizys nie wiem szkolnego chyba :d albo fajnie to killjoys story bo nigdy nie czytałam :3

    OdpowiedzUsuń
  6. Awgljfbw... <3 nie wiem co mam napisać... to jest świetne... tylko dlaczego w takim momencie się skończyło?! dlaczego?!
    no nic.... życzę weny ;D
    a co do shota to też jestem za szkolnym :3

    OdpowiedzUsuń
  7. Gitesowy rozdział, jak zwykle! ;DDDD
    Bardzo ciekawe były te przemyślenia na samym początku - uwielbiam czytać takie refleksje ^^
    No i czemu znowu musiałaś przerwać w TAKIM momencie?

    PS. Szkoda, że zawieszasz bloga... mam nadzieję, że szybko powrócisz, bo kocham Twoje notki <3
    Co do shota... hm, ja bym z chęcią poczytała szkolnego Frerarda :D
    Pozdrawiam i zapraszam do mnie na nowy rozdział.

    OdpowiedzUsuń
  8. Przepraszam, że tak późno. Ostatnio jakoś nie nadążam za wszystkim co się dzieje wokół. Rozdział bardzo ładny :) Oczywiście intryguje mnie końcówka :D Masz wielki, przeogromny talent do zatrzymywania w TAKICH momentach XD
    Jeżeli chodzi o szota to zawsze i wszędzie szkolny frerard!
    Mam nadzieję, że wrócisz niebawem do tego opo. Jeżeli zawieszasz to znaczy, że masz powód - rozumiem i życzę by ta przerwa nie była długa :D Szybkiego powrotu, będę tęsknić za wampirzym Gerdziem.
    Pozdrawiam Zoooooombie

    OdpowiedzUsuń